Isang Kritikal na Pagsusuri: Ang Wikang Ingles bilang Medium of Instruction

Sa marami nang pagkakataon napatunayan ko na mahusay tayong mga Pinoy pagdating sa Inglesan. Ang mga Arabo, mga Europeo, maging sa mga karatig-bansa natin sa Asya ay ‘di mapigilan ang paghanga sa ating intelihibilidad. Lubos ang aking paghanga sa ating kakayahan na makipagtalastasan sa mga dayuhan gamit ang Ingles na para bang naging natural at walang kahirap-hirap na sa atin ang pagsambit ng mga katagang ‘di likas sa atin.

Mahusay na nga ba tayong mag-Ingles?

Napakapartikular pa nga natin sa pagsasalita ng Ingles na kadalasan, kinukutya at pinupuna natin ang isang tao kapag hindi tama ang grammar o ang pronunciation niya. Naalala ko tuloy ang isang guro ko sa high school. Tuwing bibigkasin niya ang salitang “paper” humahalakhak ng palihim ang klase dahil sa kanyang pronunciation na “peeper”. ‘Di ko matanto kung bakit manghang-mangha tayo sa mga mahuhusay mag-Ingles at ang hindi naman ay tinatawag nating “bobo”. Kapag kasi mas mala-Amerikano kung magsalita, mas “in”. Siya ay “sosyal” at sophisticated kapag “slang” ang kanyang pagsasalita. Totoo ngang nakapugal na ang wikang Ingles sa ating kultura.

Bakit nga naman ‘di natin magugustuhan ang Ingles? Sa loob ng limampung taon, nagawa ng Amerikano ang kailanman ‘di nagawa ng mga Espanyol sa loob ng tatlong daan at tatlumpu’t tatlong taon na pananakop ng Pilipinas – ang magawang baguhin ang pananaw ng mga Pilipino at matanggap nang may pagmamahal sa kanilang mga amo. ‘Di tulad ng istratehiya ng Espanya gamit ang Katolisismo, pampublikong edukasyon ang naging susi ng mga Kano upang tayo’y masakop nila.

Maliban sa kapansin-pansin na pagtaas ng ating ekonomiya sa buong Asya, sinasabi ng Human Development Report na ang kakayahan ng isang Pilipino at Amerikano sa paaralan noon 1920 ay hindi magkalayo. Ito ay marahil sa, ang mga guro noong panahon sa Pilipinas ay ang mga Amerikanong Thomasites kung kaya’t mas madaling naipasa sa atin ang kanilang pamamaraan at pamumuhay. Kaya rin siguro magaling mag-Ingles ang ating mga lolo – mga English native speakers kasi ang kanilang mga guro.

Hindi ako tutol sa pagsasalita ng Ingles maging sa paghayag dito bilang medium of instruction (kaalinsabay ng Filipino). Dapat nga namang linangin ang kakayahan natin sa pagsulat at pagsasalita ng Ingles dahil sa globalisasyon. Kung iisipin, nang dahil sa kaalaman natin sa Ingles, naglipana ang mga foreign companies at call centers. Dinadayo pa nga tayo ng mga banyaga katulad ng mga Koreano para lamang magpaturo sa atin ng Ingles.

Ingles ang kadalasang wika ng ating mass media, ng pakikipagkalakalan at maging sa pampulitikal na interaksyon. Ang lingua franca ng mga asignatura, lalung-lalo na ng sa Agham at Matematika ay English. Hindi ko nga lubos maisip kung ang mga libro ng mga medicine students ay nakalimbag sa wikang Tagalog o ang mga terminolohiya sa pag-aaral ko ng batas ay purong nakasulat sa wikang Cebuano!

Noong taong 2003, inilabas ng dating Pangulong Gloria Arroyo ang E.O. 210 na naglalayong palakasin ang English bilang 2nd language ng Pilipino. Ito rin marahil ang dahilan kung bakit noong mga nagdaang taon, isinulong ng isang mambabatas ang pagtatag sa Ingles bilang tanging medium of instruction. Ayon sa “English bill” na inakda ni Rep. Eduardo Gullas; mali ang ating sistema ng edukasyon at ito raw ay nangangailangan ng wikang dinamiko tulad ng Ingles.

Maaring tama siya sa pagsabing ang Ingles ay mas static kumpara sa ibang wika kagaya ng Filipino o ng mga dayalekto. Nguni’t parang naging masyado yata tayo’ng nagmamadali para sa globalisasyon kahit na hindi naman angkop ang sistema ng ating edukasyon para dito. Masasabi nating mahusay ang sistema ng edukasyon noon,pero ngayon, ‘di na sing-galing.

Upang mas maiging maintindihan ang ibig kong sabihin, tingnan natin ang istatistikang nakalap tungkol sa ating sistema ng edukasyon:

Ayon sa National Statistical Coordination Board (NSCB), sa taong 2006-2007, ang bilang ng dropout ay tumaas mula 8.6 hanggang 9 porsiyento – malayo sa kanilang target na mabawasan ito ng 5.5% at 2009 target na 4.3%. Sa katunayan, nitong Hunyo lamang, 23 milyon na batang Pinoy ang nagbalik-eskwela nguni’t inaasahan na bago magtapos ang taon, dalawang milyon nito ang da-dropout.

ADVERTISEMENT:

Why Shop at Lazada?

1. Cash on Delivery 2. Free Shipping 3. No-Sign Ups needed 4. Express Delivery 5. Free & Easy Returns

Free Lazada Offer for Today:

http://ho.lazada.com.ph/SHYMvY

Sa bawat 100 na kabataang pumapasok ng Grade 1, 65 lamang ang aabot ng Grade 6. Labing-walo (18) sa mga dropouts sa elementary ay nasa pagitan ng Grade 1 at 2. Ang ibig sabihin, isa sa tatlong mag-aaral sa elementary ang humihinto sa pag-aaral. Ang net enrollment ratio mula ng taong 2003 hanggang 2007 ay pababa ng pababa, mula sa 90.3% naging 83.2% na lamang.

Ayon sa National Education Support Strategy ng United Nations Educational, Scientific and Cultural Organisation (UNESCO), lubhang nakakabahala na mababang kalidad ng edukasyon sa elementarya sa Pilipinas base sa achievement rates. Dalawampu’t anim na porsiyento (26%) lamang ng mga mag-aaral sa ika-anim na baitang ang may mastery of English (ang mastery ay nangangahulugang 75% o higit pa ang marking nakuha). Tatlungpu’t isa (31%) ang may mastery of Mathematics at 15% naman ang sa Agham. Ganun rin ang isinasaad ng istatistika sa High School: 7% na kahusayan sa Ingles; 16% sa Matematika, at 2% sa Agham.

Magpahanggang sa kolehiyo hindi pa rin kasiya-siya ang mga istatistika sa kalidad ng ating edukasyon; 2-7% lamang ng mga college graduates na nagnais makapasok sa mga call center ang mayroong kahusayan sa Ingles. At kahit na matanggap pa, kinakailangan pa rin nilang magsanay sa loob ng tatlong buwan para maging mahusay sa pagsasalita ng wikang Ingles. Mababa pa sa 20% ng kabuuang populasyon natin ang may kakayanang makipag-usap sa purong wikang Ingles.

Ayon kay G. Ricardo Nolasco ng Linguistics Department ng Unibersidad ng Pilipinas, ang numero unong dahilan ng malaking dropout rates sa elementarya ay ang hindi pagkakaintindi ng mga mag-aaral sa kanilang mga guro. Sa cognitive aspect ng mental development ng mga bata, mas nagiging pahirap ang pag-aaral gamit ang wikang Ingles. Halimbawa, ang isang estudyante sa Maynila na malamang ay pinalaki sa wikang Tagalog, ay siguradong malilito sa pag-aaral gamit ang wikang Ingles. Lalo itong naging mas mahirap sa batang hindi-Tagalog ang unang lenggwahe; mahirap pagsabayin ang Filipino at Ingles ng estudyante kung rehiyonal na dayalekto (tulad ng Cebuano, Hiligaynon, Maranao, o iba pa) ang ikinalakihan niya sa bahay

Ang kadalasang naging paniniwala natin sa paggamit ng salitang banyaga ay ang pag-aakalang ang tagal ng paggamit nito sa mga paaralan ay lubusang nakakatulong sa katalinuhan at kahusayan ng isang bata sa paaralan. Nguni’t sa kasalukuyan, ating masasabi na hindi naging epektibo ang Ingles bilang medium of instruction dahil sa isang simpleng rason – hindi ito ang natural na wika ng isang mag-aaral.

Ang ating mga guro sa Ingles ay hindi native English-speakers kung kaya’t hindi natin nalalasap ang pangkasaysayang lalim na kaakibat ng wikang ito. Hindi na ito dapat pagtakahan pa sa isang bansa na ayon pa sa National Commission for Culture and the Arts, ay may 78 grupo ng lenggwahe at 500 na dayalekto. Ayon kay Dr. Jovy Peregrino, ng Sentro ng Wikang Filipino sa Unibersidad ng Pilipinas; ni hindi nga tayo nakapagbuo ng mga komunidad na nagsasalita lamang ng purong Ingles.

Sinasabing ang wika ay isang behikulo ng kaisipan, ito ang daan patungo sa puso ng isang tao, at pinakaimportante dito, ito ang kasasalaminan ng kultura at karanasan ng isang lahi. Ako ay naniniwala na lubhang mas epektibo ang paggamit ng dayalekto kasabay ng wikang pambansa sa pagtuturo sa mababang baitang sa elementarya.

Noong nakaraang taon lamang inaprobahan ang aktuwal na paggamit ng Multilingual Education (MLE) sa buong bansa sa bisa ng Department Order #74 ng DepEd ngunit matagal na itong ginagamit ng mga taga-Lubuagan sa probinsiya ng Kalinga. Sa nagdaang sampung taon, ang 4th class municipality ng Lubuagan ang naging modelo ng bansa pagdating sa Multi-lingual Education. Dalawang dekada na ang nakakaraan, sila ay napabilang sa Top 10 non-performing schools sa buong Pilipinas.

Wikang Libuagen (isang variety ng Kalingan dialect) lamang ang ginagamit sa Lubuagan Elementary School mula Grade 1 hanggang 3 kung kaya’t mas naging madali ang pag-intindi ng mga aralin kagaya ng Matematika, Agham, pati na ang pag-aaral ng Filipino at ng Ingles. Sa dalawang dekada na paggamit ng vernacular; mayroong zero drop rate ang paaralan. Noong 2006, ang Lubuagan district ang nagtamo ng pinakamataas na marka sa National Achievement Test sa Grade 3 reading test sa Ingles at Filipino sa mean score na 76.55% at 76.45%. Hindi rin nahihirapan ang mga guro sa pagtuturo kung kaya’t sila’y nahirang na “Best School for Kalinga” at “Model of Multilingual Education in the Philippines”.

Ang mga resulta ng mga pag-aaral ay mas maliwanag pa sa sikat ng araw: para matamo ang kahusayan ng mag-aaral sa Ingles o Filipino, and pinakaepektibong paraan ng pagtuturo ay ang unang wika na natutunan ng bata. Kung nakaya nga ng mga bansang Pransya, Alemanya, Tsina, Hapon, at iba pa, na gamitin ang kanilang sariling wika sa mga paaralan, siguradong magagawa rin natin ito sa PIlipinas. ‘Di man sila ganoon kagaling sa Inglesan, mas malalim naman ang kanilang pagkakaintindi sa mundong nakapaligid sa kanila.

Totoo nga’t mahalaga ang wikang Ingles, nguni’t mas mahalaga pa rin ang talino at kakayahan. Bagama’t importante ang laman at sustansiya ng pagtuturo, lubhang napakaimportante ring malaman kung papaano ihahain at kakainin ito nang siguradong mabusog ang kaisipan ng ating mga kabataan.

Ang transisyon mula sa dayalekto hanggang sa opisyal na wika ay dapat na marahan at gamitin sa mataas na antas ng elementarya lamang. Kung sa bagay, ang tanging layunin nga naman talaga ng edukasyon ay para matuto ang isang mag-aaral. Ano ang silbi ng libro kung ‘di naman ito naiintindihan? Walang silbi ang isang lipon ng salita kung hindi naman ito nauunawaan.

Maraming dapat baguhin sa educational system natin at isa na rito ang lubusang pagpapatupad ng paggamit ng dayalekto sa pagtuturo sa elementarya. Masarap sigurong gumawa ng mga batas o reporma sa ating edukasyon balang araw; pero sa ngayon, dahil ako ay isang estudyante – pagbubutihan ko na lang muna ang aking pag-aaral.

 
-----------------------------------------
Author's Note:
Ang artikulong ito ay nailathala na sa "Banwag", Schoolpaper ng Saint Michael's College of Iligan City. Tagalog-Cotabato ang wikang kinalakihan ko kung kaya’t ang artikulo ay nakasulat sa wikang Filipino.